তাৰে ভিতৰত বিদ্যা ভৱন,অমৰ‌কুটীৰ, সংগীত ভৱনে‌ মনটো আলোকিত কৰিছিল। চেগবুজি আমি তাত থকা‌ অমৰ্ত্য সেনৰ বাসভৱনতো এপাক মাৰিছিলো। অৱশ্যে ভিতৰলৈ‌‌ যোৱাতো‌ সম্ভৱ নাছিল। বিশাল চৌহদটো‌‌ক কিবা এটা ‌এৰাপলীয়া স্মৃতিৰ স্মাৰক যেন‌হে‌ লাগিছিল।

দুপৰীয়াৰ ৰ'দঘাই সময়খিনিক‌ বৃক্ষৰ ছায়া ঘন পৰশৰে‌ আমাক দিছিল বিমল আনন্দ।

চাটিমতলাৰ বাকৰিত আমি ভালেমান সময়‌ লৈছিলো।কি গুৰু গম্ভীৰ আৱহাৱা আছিল ‌চাটিমতলাৰ চৌপাশৰ ঠাইখিনিত। মনটো প্ৰশান্ত হৈ পৰিছিল।এইচাটিমতলাৰ‌ সপ্তপৰ্ণ গছৰ তলতেই বিশ্বগুৰুৱে বোলে জিৰণি লৈছিল।

আৰু এটি অতীৱ সুন্দৰ ভৱন দেখিছিলো এটি দৃষ্টিনন্দন প্ৰাৰ্থনা গৃহ। বেলজিয়ামৰ গ্লাচৰ সুক্ষ্ম কলা-কৌশলৰে সজা গ্লাচ হাউচ অৰ্থাৎ কাচঘৰ।চালে চাইয়েই থাকিম যেন।

মুঠতে থপিয়াই ধপলিয়াই ছেগা-চোৰোকাকৈ ভুৰুকাত হাতী ভৰোৱাদি‌‌ বিশ্বভাৰতীশান্তি নিকেতনৰ‌ যৎসামান্য হে‌ বিৱৰণ দিলো।

তাৰপৰা প্ৰস্থান কৰি অভিজ্ঞ তথা‌‌ বুদ্ধিদীপ্ত চালকৰ লগত নানা বিষয়ে আলাপ আলোচনা কৰি কৰি হাবিতলীয়া সেউজীয়াৰ মাজত অৰ্থহীনভাৱে আমাৰ ‌ৰিক্সা‌ চলিবলৈ ‌ধৰিলে। প্ৰকাণ্ড ‌প্ৰকাণ্ড গছবোৰ মাজেদি ‌যেতিয়া পাৰহৈ গৈছিলো ‌,ডালপাতৰ‌ জলঙাৰে সোমাই‌‌ আহিছিল‌ দুপৰৰ‌ ৰ'দালি।তাৰ লগতে শব্দহীনভাৱে‌ মুখৰ‌ হৈ উঠিছিল নিজানৰ ভাষা। অপৰূপ ‌প্ৰশান্তিৰে‌ ভৰি উঠিছিল তনমন।

হঠাতে দেখিলোঁ দুজনমান গৱেষক ছাত্ৰ(আমাৰ চালকৰ চিনাকি)ই আপোনমনে ফুৰ্মুতি দলিয়াই আম পাৰি আছে।

আমৰ চৌখিন তথা‌ আড্ডাবাজ‌ পৰিব্ৰাজক আমাৰ ‌শ্ৰীমানে ৰিক্সা ৰখায় ছাত্ৰ কেইজনৰ লগত মেল উলিয়াই ল'লে। তিলমানো বিৰক্ত নোহোৱাৰ‌ স্বত্তেও মোৰ মনে তেতিয়া ধাপলি মেলিছিল কংকালী তলাৰ বাকৰিলৈ। অৱশ্যে কথাৰ ভাগ নললেও আমৰ‌ ভাগ লৈ সুমিষ্ট সোৱাদকণ বিশ্ববিদ্যালয়খনৰ স্মৃতি হিচাবে গোটাই থ'লো মনগহণত।

কংকালীতলা দেৱীৰ মন্দিৰ।একাৱন্নখন শক্তিপীঠৰ এখন।বোলপুৰৰ পৰা অলপমান ভিতৰত। আমাৰ বেপাৰী ৰিক্সাই বেগ ল'লে কংকালীতলাৰ‌ ফালে। বাৰিষাত শ্যামল ৰূপ ধৰা পথৰ দুয়োকাষে‌ থকা বিস্তৃত পথাৰৰ মাজেদি যেতিয়া ৰিক্সাখন চলিছিল কিমান ভাল লাগিছিল বুজাব নোৱাৰি। ভ্ৰমণৰ মাদকতা এইবোৰৰ মাজতহে বেছি বিচাৰি পাওঁ। বাকী কংকালী তলাৰ পৰিবেশ গহীন , ভক্তিভাৱ অনুৰণিত হোৱা অনান্য ধৰ্মীয় ঠাইৰ দৰেই আছিল।কেউফালে দেৱীৰ কৃপা বিচাৰি অহা মানুহৰ সমাগম,ফুল‌ চাকি‌ আৰু মালাৰে ভৰা দোকানৰ লানিৰ ভিৰত আমিও চামিল হৈছিলো।মাৰ আশীৰ্বাদ কাক নালাগে।

পাছে মোৰ ব্যক্তিগত অসুবিধা এটাৰ বাবে (পিন্ধা কাপোৰ কানি নিলগাই থোৱা হোৱা নাছিল।মন পৰিস্কাৰ আছিল যদিও তেনেকৈ দেৱীৰ দূৱাৰত থিয় হ'বলৈ মন‌ যোৱা নাছিল। আধুনিক হ'লেও কিছুমান কথাত কেতিয়াবা পিছুৱাই যোৱাৰ প্ৰৱনতা আছে ।হয়তো মোৰ নেতিবাচকতাৰ মনোভাৱ। উপায় নাই) মই মূল মন্দিৰৰ বাকৰিলৈ নগলো। এওঁ আগবাঢ়ি গ'ল।

তেনেতে আধাবাটতে এজন বাউল লগ পায়, তেওঁ ‌উভতি আহি ক'লে.. বাউল গীতৰ‌ বাবে পাগল হৈ আছা নহয়।এয়া শুনি থাকা হেঁপাহ পলুৱাই....। তাৰপাছত তেওঁ ‌মন্দিৰলৈ বাট পোনালে।